زن خانه‌دار؛ کارگری بی‌حقوق در خانه‌ای بی‌قرارداد
در جامعه‌ای که زنان خانه‌دار بار اصلی نگهداری خانواده را بر دوش دارند، هنوز هیچ قانون و سیاست پایداری برای حمایت از آن‌ها وجود ندارد. زنانی که بدون مزد و بیمه، سال‌ها کار می‌کنند و در آمارها «بیکار» نامیده می‌شوند، در واقع نیرویی نادیده‌گرفته‌شده در اقتصاد کشورند.
به گزارش مملکت آنلاین، سال‌هاست زنان خانه‌دار ستون‌های خاموش خانه‌اند؛ بی‌آنکه شغلی رسمی داشته باشند، صبح تا شب کار می‌کنند، بدون تعطیلی، بدون مرخصی، بدون حقوق. در آمارها «بیکار» محسوب می‌شوند، در حالی که کارشان از هر شغل تمام‌وقت سخت‌تر و بی‌پایان‌تر است.
زن خانه‌دار فقط آشپز و مادر نیست؛ او مدیر اقتصادی خانه است، پرستار، معلم، روان‌شناس و پشتیبان عاطفی خانواده. اما جامعه هنوز زحماتش را به رسمیت نمی‌شناسد. هیچ بیمه‌ای، هیچ مزدی، هیچ امتیازی برای سال‌هایی که در خدمت خانواده می‌گذراند وجود ندارد؛ حتی در زمان طلاق یا فوت همسر، سهمی از سال‌های کارِ بی‌دستمزدش دریافت نمی‌کند.
اقتصاددانان می‌گویند اگر کار خانگی ارزش‌گذاری شود، سهم آن از تولید ناخالص ملی، از بسیاری از صنایع کشور بالاتر خواهد بود. اما در عمل، زن خانه‌دار نه شناسنامه‌ی اقتصادی دارد، نه حمایت قانونی کافی.
در حالی که دولت‌ها برای اشتغال، بیمه و بازنشستگی میلیون‌ها کارمند برنامه‌ریزی می‌کنند، زنان خانه‌دار همچنان در حاشیه سیاست‌های حمایتی مانده‌اند. وعده‌ی «بیمه زنان خانه‌دار» سال‌هاست داده می‌شود، اما اجرا شدنش همچنان به آینده موکول است.
جامعه‌ای که به زنانش بی‌توجه باشد، در واقع به نیمی از سرمایه انسانی خود بی‌احترامی کرده است.
قدردانی از زنان خانه‌دار فقط با حرف و مناسبت‌ها محقق نمی‌شود؛ باید حق بیمه، حمایت مالی، و جایگاه اجتماعی آنان به رسمیت شناخته شود.
تا وقتی زن خانه‌دار فقط «نامی در شناسنامه» و نه «نقشی در اقتصاد» داشته باشد، عدالت اجتماعی در ایران ناتمام خواهد ماند.
نویسنده: فرخنده امیری
انتهای پیام/