جوانانی که نانشان را در سطل زباله گم‌کرده اند

به گزارش خبرنگار اجتماعی مملکت آنلاین، گاهی شاهد این قضیه هستیم که فرد زباله گرد تا کمر داخل سطل‌های زباله می شده و نان شب خود را از میان زباله‌ها جستجو می‌کند و مطمئناً بسیاری از ما با دیدن این صحنه های ناخوشایند، افسوس خورده و آرزو کرده ایم ای کاش شرایط اقتصادی کشورمان به گونه‌ای بود که شاهد چنین صحنه‌هایی نبودم و فرد زباله‌گرد قطعاً هزاران برابر بیشتر از ما این احساس ن ناراحتی و نا امیدی را در دل دارد.

تعداد زیادی از این افراد بنا به شرایط اقتصادی کنونی کشور بیکارانی هستند که شغل خود را از دست داده اند.

 در این میان کم نیستند معتادینی  که در بین این افراد دیده می‌شوند.

 بیشترین افراد کسانی هستند که بنا به شرایط زندگی بی‌سرپرست یا بدسرپرست هستند.

در میان این زباله گرد ها زنان جوان یا میانسالی هم به چشم می خورند ، زنانی که بنا به شرایط زندگیشان سرپرست خانواده شده اند و به دلیل نداشتن شغل و حرفه که بتوانند با آن  نان فرزندان خود را درآورند مجبور به این کار ناپسند می دهند.

برای شناخت بیشتر این افراد سری به خیابان های شهر زدیم. به راحتی می توان در سطح شهر تعداد زیادی از این افراد را دید کودک ، نوجوان،  زن، مرد، پیر و جوان.

با اصرار و پافشاری زیاد توانستیم با یکی از این کودکان زباله گرد گفتگوی کوتاهی داشته باشیم می‌گوید ده سال دارد و با شروع ویروس کرونا و نداشتن گوشی و پول اینترنت مجبور به ترک تحصیل شدم و برای کمک به خرج خانواده ام تن به این کار دادم.

درون زباله ها کاغذ، ضایعات پلاستیکی وحتی خورده شیشه و عروسک شکسته جمع می کنم.

 بدنش از شدت لاغری به کودکی ۸ ساله می‌خورد ولی می‌گوید مجبور به این کار هستم در بین حرف هایش گفت ای کاش حداقل این پلاستیک و ضایعات را درون پلاستیک دیگری کنار سطل زباله بگذارند تا مجبور نشوند تا کمر در سطل زباله خم شوم و از بوی نامطبوع است حالت تهوع بگیرم.

پوست دست هایش ترک خورده و گونه هایش از شدت خشکی پوست انداخته می‌گوید دیروز از بین آشغال ها عروسکی شکسته برای خواهرم پیدا کردم و خوشحالم که امروز وسیله‌ای برای بازی دارد آه عمیقی می کشد و با چشمانی که قطرات اشک در آن حلقه زده از پیشمان دور می شود.

کم نیستند این کودکان، جوانان و زنان که در این روزها  در شرایط کرونایی و خطرناک امروز جامعه هر روز و شب به چشم می خورند و روز به روز بر تعداد این افراد افزوده می شود.

 در این ایام کرونایی و خطرناک و با توجه به‌سرعت انتقال این ویروس، زباله گردها می‌توانند باعث اشاعه بیشتر این بیماری شوند و اگر فکری به حال آن‌ها نشود خطرات بیشتری را شاهد خواهیم بود.

چراکه زباله گردها افرادی هستند که باعث انتقال بیماری های هپاتیت B، هپاتیت C و HIV و همچنین به تازگی کرونا در کنار سایر بیماری های پوستی و عفونی می شود و از شمالی‌ترین نقطه شهر به جنوبی‌ترین نقطه در حال تردد بوده و ویروس را به تمام نقاط شهر منتقل می‌کنند که میتوان گفت یکی از‌ کانون‌های انتشار ویروس کرونا می‌تواند همین زباله گردها باشند.

جلوگیری از کار زباله گردها در کشور تقریباً کاری نشدنی است و با جمع‌آوری تعدادی از آن‌ها دوباره شاهد افراد جدید در این پدیده خواهیم بود، و باید برای این افراد ایجاد اشتغال نمود.

پس بهتر است، با ساماندهی و قرار دادن این افراد در مسیر درست از خطراتی که برای مردم، خود و خانواده شان دارند کم کرده و از احتمال انتقال انواع بیماری خصوصاً کرونا در این ایام و اثرات منفی آن بر جامعه و شیوع روز افزون این بیماری خطرناک کم کنیم.

این موضوع را هم نباید نادیده گرفت  کی کم سوادی و بی سوادی نیز در مقوله زباله گردی بی‌تاثیر نمی‌باشد.

 شرایط اقتصادی، کم سوادی و نداشتن مهارت  در کار و حرفه  از علل مهم روی آوردن افراد به این مشاغل کاذب میباشد.

از طرفی افزایش تورم و مشکلات روز افزون دیگر به افزایش شغل های کاذب این چنینی دامن زده و  منجر به کاهش در امید به زندگی افراد جامعه می‌شود.

  همچنین، افزایش بیکاری، موجب کاهش درآمد شخصی، تنش‌های روحی در خانواده ها و بالتبع باعث بدتر شدن وضعیت سلامت جامعه میشود.

ولی ما میتوانیم با کارهای ساده کمکی بزرگ به این افراد که ناچار به این کار هستند کنیم . کاری که نه هزینه ای برایمان دارد نه وقت گیر است ما میتوانیم با تفکیک زباله ها در خانه و جدا سازی آنها کمک بزرگی به خود و این افراد و سلامت جامعه داشته باشیم .

تفکیک زباله در منزل کار بسیار آسانی است و نیاز به دانش، تخصص و مهارت خاصی ندارد.

و با این کار باعث میشویم یک جوان ، مادر ،. و پدری که غروری دارد مجبور نشود برای پیدا کردن نان خود تا کمر در سطل زباله خم شود.

بیاییم با هم فکری و انجام کارهای ساده کمکی حتی ناچیز به این قشر آسیب دیده جامعه کرده و سلامت جسمی و امید به زندگی را در جامعه و این افرا زنده کرده یا لااقل زنده نگه داریم. از امید به خدا تا امید به فردا همه نیازمند امید هستیم.

گزارش: فرخنده امیری

انتهای پیام/