تو با خودت چه کردی کیانوش؟!
حیف از آن همه استعداد و توانایی، از آن اراده و سرکشی از آن تکنیک و لبخند... حالا تصور این که او المپیک ۲۰۲۰ را از تلویزیون ببیند دردناک است
به گزارش مملکت‌آنلاین، از آن ها بود که برای ستاره‌شدن خلق شده بود. صورت جذاب، لبخند دلنشین، بازیگوشی غریزی، طراوت جوانی و انبوهی از خلاقیت چشم‌نواز ... همه را با هم داشت. مهدی حاجی‌زاده کشتی‌گیر وزن ۷۴ کیلوگرم تیم‌ملی ایران که سال ۲۰۰۲ در یک کُشتی توفانی محمد عیسی حاجی‌اف روسی را شکست داد و هم خودش طلا گرفت و هم ایران را به قهرمانی جهان رساند. لقب فنی‌ترین کشتی‌گیر جهان را در آن سال به او دادند. یک شبه راهی را رفت که هیچ کاروان هزاران سالهای در بیابان نرفته بود.
چندماه بعد گفت که در تمرینات همراه تیم ملی شرکت نمی‌کند. اصرارها برای بازگرداندنش به ریل فایده نداشت. یک شب در برنامه ورزشی با او تماس گرفتند و با قاطعیت گفت: «من تنهایی تمرین می‌کنم و مشکلی ندارم و خیلی زود به اوج برمی گردم.»
اما نه فقط به اوج برنگشت، بلکه حتی نزدیک آن مهدی حاجی‌زاده که روی تشک کولاک می‌کرد هم نشد. مسابقات جهانی سالهای ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ و یک بار در المپیک ۲۰۰۴ آتن هم عضو تیم ملی ایران بود اما دستاوردی نداشت.
هیچ کسی مثل کیانوش رستمی، من را یاد او نمی اندازد. کیانوشی که در المپیک ریو ۲۰۱۶ برای ما رستم شد. وقتی زیر وزنه ۲۱۷ کیلویی فریاد زد «ایراااااااان» چه سرخوش بودیم اما او هم راهی را رفت که پیشتر مهدی حاجی‌زاده رفته بود. تمرین به تنهایی و دور از تیم و حاشیه و...
اما عملاً شانسی برای حضور در المپیک ۲۰۲۰ ندارد.
امتیازهای ورودی را کسب نکرده است و تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند نماینده ایران در دسته ۹۶ کیلوگرم باشد، مگر آن که شرایط معجزه واری رقم بخورد که امکانش وجود ندارد.
وقتی دست به تک روی زد، حرف کسی را گوش نداد، تماس‌های تلفنی را پاسخ نمی‌داد، در اینستاگرام پست می‌گذاشت، رابطه‌اش با مربیان تیم ملی تیره شد از حسین توکلی گرفته تا سجاد انوشیروانی و حالا محمدحسین برخواه.
وقتی گفت برادرش باید مربی اش باشد و اردوی خارج از کشور می خواهد و برای فدراسیون هم تره خرد نکرد اسمش را گذاشتند کیانوش مغرور! و نتیجه اش یک سقوط تمام عیار بود. از روی سکوی قهرمانی تا یک «اوت شده» در مسابقات جهانی و آسیایی.
حیف از آن همه استعداد و توانایی، از آن اراده و سرکشی، از آن تکنیک و لبخند ... حالا تصور این که او المپیک ۲۰۲۰ را از تلویزیون ببیند دردناک است. در رخ دادن این اتفاق فقط کیانوش رستمی مقصر نیست.
فدراسیون وزنه‌برداری و وزارت ورزش که در طمع کسب مدال به هر قیمت، گام به گام مقابل خواسته‌های او عقب‌نشینی کردند هم مقصرند. این یک خسارت ملی است. مثل سال ها سرمایه‌گذاری و هزینه برای تراشیدن یک الماس و بعد پرتاب کردن آن به داخل مرداب!