این معبد تازه کشف شده، اسرار تمدنی که ۱۰۰۰ سال پیش ناپدید شده را نمایان می‌کند
کشف معبد گمشده‌ای در کوهستان اسرار تمدنی که ۱۰۰۰ سال پیش ناپدید شده را آشکار می‌کند
به گزارش مملکت آنلاین، یک معبد سنگی عظیم که ۱۰۰۰ سال پیش توسط یکی از قدرتمندترین تمدن‌های آمریکای جنوبی ساخته شده بود، در رشته‌کوه آند کشف شد.
باستان‌شناسان این معبد که با نام پالاسپاتا شناخته می‌شود را در بالای تپه‌ای در ارتفاعات دورافتاده جنوب شرقی دریاچه تیتیکاکا، نزدیک جامعه کوچک اوکوتاوی در غرب بولیوی کشف کردند.
این سازه بزرگ، هنر دست تمدن تیواناکو بود که با سازه‌های سنگی چشمگیر، سیستم‌های آبیاری پیشرفته و هنر و سفالگری منحصر به فرد، پیش از ناپدید شدن در حدود سال ۱۰۰۰ میلادی، در جهان تأثیری ماندگار گذاشت.
این محوطه که مساحتی تقریباً به اندازه یک بلوک شهری را پوشش می‌دهد، تقریباً ۴۱۰ فوت طول و ۴۷۶ فوت عرض دارد.
این محوطه شامل ۱۵ محوطه مستطیلی است که در اطراف یک حیاط مرکزی چیده شده‌اند و به نظر می‌رسد با اعتدال خورشیدی همسو هستند، زمانی که خورشید مستقیماً از خط استوا طلوع می‌کند و اغلب با تاریخ‌های آیینی کلیدی در فرهنگ‌های باستانی مشخص می‌شود.
این تیم معتقد است که بیش از ۲۰ هزار نفر ممکن است در اینجا زندگی می‌کردند، زیرا برخی از ساختمان‌ها با سنگ‌هایی با وزن بیش از ۱۰۰ تن ساخته شده‌اند که نشان‌دهنده کار و برنامه‌ریزی بسیار سازمان‌یافته است.
خوزه کاپریلس، باستان‌شناس ارشد دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «این فقط یک معبد نبود، بلکه یک مرکز استراتژیک، نقطه ورودی بین مسیرهای تجاری ارتفاعات و دشت‌ها بود.»
«اینجا مکانی بود که مردم، کالاها و خدایان همه در آن تلاقی می‌کردند.»
این مجموعه تازه کشف‌شده در حدود ۱۳۰ مایلی جنوب مکان تاریخی تثبیت‌شده تیواناکو، بر فراز تپه‌ای که برای کشاورزان بومی محلی شناخته شده بود، واقع شده است، اما به دلیل موقعیت مکانی ساده‌اش، هرگز توسط محققان به طور عمیق کاوش نشده است.
تاریخ‌گذاری کربنی نشان داد که این مکان بین سال‌های ۶۳۰ تا ۹۵۰ میلادی، در دوره‌ای که تمدن تیواناکو نفوذ خود را به دره‌های شرقی گسترش داد، بیشترین فعالیت را داشته است.
دکتر کاپریلس گفت: «جامعه آن‌ها حدود سال ۱۰۰۰ میلادی فروپاشید و زمانی که اینکاها در قرن پانزدهم رشته‌کوه آند را فتح کردند، ویرانه‌ای بیش نبود.»
«این مکان دارای یک ساختار اجتماعی بسیار سازمان‌یافته بود و بقایایی از بناهای معماری مانند اهرام، معابد پلکانی و سنگ‌های یکپارچه را از خود به جا گذاشت که بیشتر آن‌ها در مکان‌های اطراف دریاچه تیتیکاکا پراکنده شده‌اند.»
این معبد باستانی زمانی دارای ماسه‌سنگ‌های قرمز بلند و سنگ‌های کوارتزیت سفید بود که محیط اطراف آن را مشخص می‌کردند.
اگرچه بخش زیادی از سازه اصلی فرو ریخته است، اما طرح مستطیلی و تراز نجومی آن هنوز قابل مشاهده است، زیرا قطعات آن هنوز روی زمین پخش هستند.
حیاط مرکزی ممکن است زمانی یک میدان تشریفاتی گود داشته باشد که از ویژگی‌های بارز معابد تیواناکو است.
به گفته کاپریلس، سطح معبد پر از تکه‌هایی از فنجان‌های کرو بود که برای نوشیدن چیچا، یک آبجوی ذرت سنتی، در طول اعیاد و جشن‌های کشاورزی استفاده می‌شد و این نشان‌دهنده نقش آن به عنوان یک مرکز تجاری کلیدی است.
از آنجایی که ذرت برخلاف معبد مرتفع، به صورت محلی کشت نمی‌شد، بلکه در دره‌های کوچابامبا کشت می‌شد، این موضوع اهمیت معبد را در فراهم کردن دسترسی به کالاهای متنوع، از جمله غذا، و پیوند دادن سنت‌های مختلف آشپزی برجسته می‌کند.
او افزود: «یافته‌های باستان‌شناسی در پالاسپاتا قابل توجه هستند زیرا جنبه‌ای حیاتی از میراث محلی ما را که کاملاً نادیده گرفته شده بود، برجسته می‌کنند.» این گفته جاستو ونتورا گوارایو، شهردار شهرداری کاراکوللو، جایی که این مکان در آن واقع شده است، بود.
مجموعه پالاسپاتا تا همین اواخر توسط باستان‌شناسان کشف نشده بود، تا اینکه آن‌ها اشکال هندسی غیرمعمولی را در عکس‌های ماهواره‌ای مشاهده کردند.
محققان سپس از یک وسیله نقلیه هوایی بدون سرنشین (UAV) که معمولاً به عنوان پهپاد شناخته می‌شود و تکنیک‌های تصویربرداری سه‌بعدی برای تأیید وجود یک سازه ساخته دست بشر استفاده کردند.
کاپریلس گفت: «از آنجا که این ویژگی‌ها بسیار کم‌نور هستند، تصاویر ماهواره‌ای مختلف را با هم ترکیب کردیم.»
در همان نزدیکی، در یک مکان باستان‌شناسی کوچک‌تر به نام اوکوتاوی ۱، محققان خانه‌ها، ابزارها، استخوان‌های حیوانات و تدفین‌های انسانی با شکل جمجمه را کشف کردند که نشانه‌ای از جایگاه والا در فرهنگ آند است.