قدیمی‌ترین DNA انسانی در جنوب‌شرق آسیا بدست آمد
با کشف اسکلت ۱۲ هزار ساله در ویتنام، قدیمی‌ترین دی ان ای انسانی جنوب شرقی آسیا به دست آمد.
به گزارش مملکت آنلاین، دانشمندان اسکلت انسانی نسبتا سالمی را در ویتنام کشف کرده‌اند که قدمتش حدود ۱۲ هزار سال برآورد می‌شود و به دوران پایانی عصر یخبندان بازمی‌گردد.
این اسکلت حاوی قدیمی‌ترین دی ان ای میتوکندریایی انسانی در جنوب شرق آسیاست و به مردی حدود ۳۵ ساله تعلق دارد که با برخورد یک پرتابه نوک‌تیز ساخته‌شده از کوارتز در ناحیه گردن مجروح شده بود.
کوارتز، یکی از رایج‌ترین و سخت‌ترین کانی‌های زمین است که در دوران باستان برای ساخت ابزارهای سنگی و تیغه‌های برنده کاربرد گسترده‌ای داشت.
بررسی‌ها نشان می‌دهد او بلافاصله جان نسپرده است. در استخوان گردنی‌اش نشانه‌های ترمیم بافت و عفونت پیدا شده که احتمالاً به مرگ تدریجی او انجامیده است. به باور پژوهشگران، این مرد ماه‌ها پس از زخمی شدن زنده مانده و سپس در غاری به نام «تونگ‌بینه ۱» واقع در منطقه «ترانگ آن»، که امروز در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده، دفن شده است.
شواهدی از نخستین درگیری‌های انسانی
محققان می‌گویند این کشف می‌تواند قدیمی‌ترین نشانه از خشونت یا درگیری میان گروه‌های شکارچی گردآورنده در جنوب شرق آسیا باشد. هیوگو ریس-سنتنو، استاد انسان‌شناسی دانشگاه کنتاکی که در پژوهش حضور نداشت، تأکید می‌کند: «نمونه‌های اسکلت انسانی از اواخر پلیستوسن در این منطقه بسیار کم است. این یافته به فهرست اندک شواهدی اضافه می‌کند که از درگیری‌های میان‌فردی در دوران شکارگری حکایت دارند.»
اسکلت که پژوهشگران آن را «TBH1» نامیده‌اند، در دسامبر ۲۰۱۷ پیدا شد. جمجمه او خرد و مسطح شده بود اما بیشتر قطعات و تمام دندان‌ها باقی مانده بودند. لگن و مهره‌ها هم به‌شدت شکسته بودند. به دلیل شرایط نامناسب غار و رسوبات بسیار چسبنده، بیرون آوردن بقایا زمان‌بر بود و روند بازسازی استخوان‌ها در آزمایشگاه تا سال ۲۰۱۸ ادامه داشت.
کربن‌سنجی قطعات زغال اطراف محل دفن قدمت اسکلت را بین ۱۲ تا ۱۲.۵ هزار سال نشان داد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی نیز ثابت کرد که این فرد مرد بوده و به تبار شکارچیان بومی منطقه تعلق داشته است؛ انسان‌هایی که از نخستین مهاجران به جنوب شرق آسیا بودند.
ابزار ناشناخته
محققان هنگام بررسی استخوان‌های گردنی، تکه‌ای کوارتز ۱۸ میلی‌متری را یافتند که نشانه‌های تراشکاری روی آن دیده می‌شد. این قطعه احتمالاً نوک یک پرتابه بوده است. نکته مهم آنکه هیچ ابزار کوارتزی دیگری در آن غار یافت نشد و پژوهشگران حدس می‌زنند این پرتابه از منطقه‌ای دیگر آمده باشد. همین تفاوت احتمال وقوع درگیری میان گروه‌های انسانی غیرمحلی را تقویت می‌کند.
بر اساس شکل و موقعیت قطعه، دانشمندان معتقدند پرتابه کوچک و پرسرعت از سمت راست وارد گردن شده و استخوان گردنی را شکسته است. اگر جسم بزرگ‌تر بود احتمالاً آسیب شدیدتری وارد می‌کرد و مرگ فوری رخ می‌داد. اما این جراحت کوچک‌تر باعث عفونتی شد که نهایتاً جان او را گرفت.
زندگی و مرگ در جوامع شکارگر
بررسی کامل اسکلت نشان داد که این مرد به‌جز آسیب گردنی و یک جراحت جزئی در مچ پا، در سلامت خوبی به سر می‌برده است. همین امر نشان می‌دهد او احتمالاً از حمایت اجتماعی برخوردار بوده و پس از زخمی شدن، اطرافیان از او مراقبت کرده‌اند. کریس استیمپسون، سرپرست تحقیق از موزه تاریخ طبیعی دانشگاه آکسفورد، می‌گوید: «اینکه او چند ماه پس از جراحت زنده ماند و سپس به شکلی منظم دفن شد، نشان می‌دهد تنها رها نشده بلکه افرادی در کنارش بوده‌اند.»
اهمیت تاریخی
این کشف برای باستان‌شناسان اهمیت دوچندانی دارد، چراکه بقایای انسانی سالم از اواخر پلیستوسن در جنوب شرق آسیا بسیار نادر است. افزون بر آن، شواهدی از درگیری‌های خشونت‌آمیز در این دوران وجود ندارد و همین یافته می‌تواند دریچه تازه‌ای برای شناخت روابط انسانی در آن زمان بگشاید.
پژوهشگران تأکید می‌کنند هنوز تحقیقات بیشتری لازم است تا شرایط دقیق مرگ این مرد روشن شود، اما یافته‌ها نشان می‌دهد خشونت میان جوامع انسانی پیش از دوران کشاورزی نیز رخ می‌داده است.
انتهای پیام/