تقاطعی با طعم مرگ / مسئولین بی‌توجه به مسیری که جان میگیرد
تقاطع مرگبار یوزباشکندی همچنان بلاتکلیف است و علی رغم تصادفات مرگبار و گرفتن جان مردم مورد بی توجهی مسئولین قرار گرفته است.
به گزارش مملکت آنلاین، رسانه تنها بازتاب‌دهنده رویدادها نیست، بلکه وظیفه دارد دردها و دغدغه‌های مردم را به گوش صاحبان تصمیم و مسئولان کشور و منطقه برساند. مردم نیز با شناختی که از نقش رسانه دارند، سخن و مطالبه خود را از این مسیر بیان می‌کنند تا هم در معرض داوری افکار عمومی قرار گیرد و هم زمینه‌ای برای اقدام مسئولان فراهم شود. آنچه در ادامه می‌آید، نمونه‌ای از همین مطالبات عمومی در قالب «جهت اطلاع» است.
با وجود مصوبه شورای ترافیک میاندوآب، تأیید اداره‌کل راهداری و حمل‌ونقل جاده‌ای آذربایجان غربی، موافقت فرماندهی پلیس راه استان در تاریخ ۱۴۰۳/۱۱/۰۴ و حتی اخطار رسمی دادستانی، هنوز هیچ اقدام عملی برای ایمن‌سازی تقاطع حادثه‌خیز یوزباشکندی صورت نگرفته است.
این در حالی است که همه دستگاه‌های مسئول از سال گذشته بر ضرورت احداث میدان در این نقطه اتفاق‌نظر داشتند و حتی تجربه‌ی میاندوآب در سال ۷۹ نشان داده بود که پس از جان‌باختن دو برادر کرمانشاهی، احداث میدان عاشورا توسط شهردار وقت، مهندس تیمور فامیان توانست برای همیشه به حوادث خونین آن محدوده پایان دهد.
با وجود این سوابق، در جلسه اخیر که در ۲۷ مردادماه سال جاری برای پیگیری مصوبات گذشته به ریاست محمد جعفری، معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی فرماندار تشکیل شد، تازه پس از ۷ ماه تأخیر نقشه میدان از سوی راهداری شهرستان به شهردار تحویل داده شد؛!!! لازم به ذکر است تاکنون بیش از ۸۰ درصد از زیرسازی پروژه توسط شهرداری انجام شده است.
به گفته اهالی، این تعلل و پاس‌کاری اداری مستقیماً جان مردم را تهدید می‌کند؛ تنها در چهار ماه نخست امسال ۴ نفر در این نقطه جان باخته‌اند و دهها مورد خسارت جانی و مالی دیگر نیز رخ داده است.
ساکنان منطقه با اشاره به وعده‌های متعدد مسئولان، تأکید می‌کنند که هر روز تأخیر برابر است با احتمال وقوع یک فاجعه انسانی دیگر. آنان خواستار اقدام فوری و قاطع برای احداث میدان یا در صورت لزوم اجرای طرح‌های جایگزین مانند احداث روگذر هستند.
امید می‌رود مسئولان با درک فوریت و حساسیت موضوع، این نقطه حادثه‌خیز را هرچه سریع‌تر از وضعیت کنونی خارج کنند و گامی جدی در جهت تأمین ایمنی و حفظ جان شهروندان بردارند.
جان انسان ها در تقاطع «یوزباشکندی» چند می ارزد؟
محمد امین خوش نیت در یادداشتی نوشت: سوال همه مردم شهرستان های ملکان، میاندوآب، بوکان، مهاباد، سقز و کوی یوزباشکندی از مسئولان محترم راهداری این است که: جان انسان هایی که مظلومانه در این مسیر ناایمن پرپر می شوند چند می ارزد؟ آیا بعد از گذشت این همه سال و بروز حوادث ناگوار، تامین اعتبار لازم از محل های ملی، دولتی، استانی و حتی شهری و روستایی مقدور نشده است؟
تقاطع غیر استاندارد کوی «یوزباش کندی» میاندوآب، در تقاطع اتصالی سه استان مهم کشور (آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی و کردستان) سال هاست که در سایه بی مهری برخی مسئولان، به قتلگاه بزرگ منطقه شمالغرب کشور تبدیل شده است. اینجا، هر لحظه، هر روز و هر شب، مرگ در کمین نشسته تا با اندکی غفلت و ناآشنایی، تصادفی تلخ را رقم زند و خانواده هایی را داغدار سازد. گوش مسئولان منطقه و استان هم به حرف ها و دردها، ناشنوا شده و نسبت به صحنه های فجیع مرگ و مصدومیت هموطنان نابینا! به قول معروف:
گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است!
رئیس اداره راهداری شهرستان میاندوآب اخیرا و بعد از مدتها در مورد ایمن سازی این مسیر واکنش نشان داده و صرفا به بیان این موضوع اکتفا کرده که «ایمن سازی و احداث تقاطع در این محور حادثه آفرین در دستور کار قرار دارد اما اجرای طرح مستلزم بودجه سنگین و زیادی است!»
آقای مسئول! چقدر زیاد و سنگین؟ آیا سنگین تر از بهای جان دهها انسان بی گناه؟!
حال سوال همه مردم شهرستان های ملکان، میاندوآب، بوکان، مهاباد، سقز و کوی یوزباشکندی از مسئولان محترم راهداری این است که: جان انسان هایی که مظلومانه در این مسیر ناایمن پرپر می شوند چند می ارزد؟ آیا بعد از گذشت این همه سال و بروز حوادث ناگوار، تامین اعتبار لازم از محل های ملی، دولتی، استانی و حتی شهری و روستایی مقدور نشده است؟ پس چرا برای ده ها طرح تبلیغاتی و شوآف و روزمرگی، اعتبارات کافی و وافی وجود دارد؟
آیا نمایندگان استان نمی توانستند در این سال ها بودجه و اعتبارات لازم را برای احداث این تقاطع تامین کنند؟ به راستی چند ماه دیگر و در آستانه تبلیغات انتخاباتی نمایندگان استان، در مورد این موضوع چه بهانه ها و توجیه هایی را خواهند تراشید؟
واقعیت این است که مدیران ما، مسئولان هزینه هستند و نه درآمد و تامین اعتبار! از دیدگاه آنها باید اعتبار و پول و بودجه ای باید حاضر و آماده در کف دست آنها گذاشته شود تا آن را بی هیچ دوراندیشی و برنامه ای خرج کنند. وگرنه این مدیران، نوبت تلاش و پیگیری و اصرار و التماس در مرکز و رایزنی برای جذب اعتبارات بیشتر که می رسد همگی گوش به فرمان و دست به سینه در مقابل مسئولان بالاتر می ایستند تا مبادا حضورشان در آن کرسی و پست و مقام متزلزل شود!
چه کسی در این دنیا و آن دنیا پاسخگوی خون های به ناحق ریخته شده است؟ آیا گوش شنوایی و چشم بینایی برای این همه بی مهری وجود ندارد؟
ادامه جان باختن‌ها در مسیر فراموش شده
پایان تلخ جوان ۲۲ ساله، تنها پسر خانواده؛ مهیار شجاعت پس از یک هفته کما بر اثر تصادف در بلوار یوزباشکندی جان باخت.
در یک سانحه رانندگی که شامگاه ۱۹ مردادماه سال ۱۴۰۴ در بلوار یوزباشکندی رخ داد، مهیار شجاعت، جوان ۲۲ ساله‌ای که با موتورسیکلت در حال تردد بود، با یک خودرو تصادف کرد. راننده خودرو پس از حادثه از صحنه متواری شد.
مهیار شجاعت پس از این حادثه به بیمارستان منتقل شد و یک هفته در کما به سر برد. وی در تاریخ ۲۷ مرداد، پس از روزها جدال میان مرگ و زندگی، چشم از جهان فروبست و خانواده‌اش را در سوگی عمیق فرو برد.
انتهای پیام/